Kościół parafialny w Rokitnie, zaledwie przed 25 laty wykończony został między 12 a 19 października 1914 roku zbombardowany i w kupę gruzów zamieniony. Wieże frontowe zwalone, ściana frontowa mocno zrujnowana, okna wszystkie wybite. Ze ściany północnej gruz tylko został. Wschodnia ściana zupełnie zrujnowana, południowa podziurawiona strzałami armatnimi. W wielkim ołtarzu ocalał tylko cudowny obraz, nietknięty ani jedną kulą, mimo, że okno tuż za nim zupełnie zniszczone, a zasłona w strzępy porwana. Obraz zniszczenia jest wielki. Żadna miejscowość w pobliżu plantu kolei warszawskiej nie przedstawia po wojnie tak wstrząsającego wrażenia jak Rokitno.

10 marca 1919 r.

Kiedy się to skończy?... Straszną rzeczą była cała ta wojna, w ogóle wszelka wojna to barbarzyństwo, to pogwałcenie praw Boskich i ludzkich, ale już ta nasza ukraińska to nad wszelkie wyrazy. Co ta dzika horda wyrabia! Wczoraj wrzucili granat na kościół św. Elżbiety podczas nieszporów – kilka osób zabitych a dużo rannych, niektóre ciężko. Dobrze mówi „Kurier”, że niegdyś świątynie, to domy Boże były, miejscem schronienia w czasie wojen, a dziś i tam sięga ręka barbarzyńcy, który się mieni chrześcijaninem.

Ogromną część roku spędzaliśmy na wizytowaniu parafii, a było ich około 500, od granicy łotewskiej po Mazowsze, od Litwy Kowieńskiej  po zajętą przez Sowiety Mińszczyznę […] Od półtora wieku żaden biskup parafii nie odwiedził […] Arcybiskup musiał bierzmować całą ludność katolicką, mało kto przedtem był bierzmowany: chyba, że go dla bierzmowania zawieziono do Wilna. To były skutki przeszkód stawianych przez rządy okupacyjne [zaborcze] biskupim wizytacjom.
[…] Klasztorów jeszcze prawie nie było - zniszczone przez okupację rosyjską zakony ledwie zaczynały się odradzać.