Przegląd wypadków rozpoczynam od chwili, kiedy Polacy rozpoczęli natarcie na naszym froncie południowo-zachodnim i zajęli Kijów. Ówczesne położenie Rosji sowieckiej było następujące: Kołczak był zlikwidowany na wschodzie, Denikin był zlikwidowany na Kaukazie. Tylko gniazdo Wranglowskie trzymało się na Półwyspie Krymskim. Na północy i zachodzie (nie licząc Polski) działania były zakończone. z Łotwą podpisano już pokój. Toteż wystąpienie Polski zastało nas we względnie pomyślnych dla nas warunkach. Gdyby rząd polski umiał porozumieć się z Denikinem przed jego klęską, gdyby nie bał się hasła imperialistycznego: "jedna, niepodzielna, wielka Rosja", wówczas uderzenie Denikina na Moskwę, posiłkowane przez ofensywę polską z zachodu, mogłoby skończyć się dla nas znacznie gorzej i trudno nawet zdać sobie sprawę z możliwości i ostatecznych wyników. Ale złożony splot interesów kapitalistycznych i narodowych nie pozwolił zrodzić się temu sojuszowi i Armii Czerwonej wypadło potykać się z wrogami po kolei, co w znacznej mierze ułatwiło jej zadanie.
    Na ogół wiosną 1920 mieliśmy możność przerzucić prawie wszystkie nasze siły zbrojne na front zachodni i rozpocząć ciężką walkę z "białymi" siłami Polaków.

    Na ziemiach polskich, wyzwolonych od władzy obszarniczo-burżuazyjnej, właściciele majątków, którzy dotychczas tuczyli się krwią i potem ludu pracującego i z nie dopłaconej krwawicy ludowej tworzyli i powiększali swe majątki, nie powinni pozostać w swych siedzibach. Pozostawienie tych pasożytów na miejscu może mieć nieobliczalne skutki dla mas ludowych, wyzwalających się z kajdan ucisku i wyzysku kapitalistycznego.
    Wobec tego Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski postanawia:
  Wszyscy właściciele folwarków powinni być natychmiast aresztowani i bez uczynienia im jakiejkolwiek krzywdy odesłani do najbliższego powiatowego lub miejskiego Komitetu Rewolucyjnego, do rozporządzenia i decyzji TKRP. Rodziny właścicieli ziemskich winny być niezwłocznie z majątków usunięte i prawa korzystania z plonów pracy rocznej pozbawione.
    Zarząd majątku i dworu, wszystko co było własnością obszarniczą, całego inwentarza żywego i martwego, przechodzi do Komitetu Folwarcznego robotników rolnych, odpowiedzialnego za ochronę, całość i nienaruszalność skonfiskowanej własności obszarniczej.
    Aresztowani winni być także ci rządcy i ekonomowie, którzy znęcali się nad ludem w interesie ich panów i czynili mu krzywdę.
   O wykonaniu niniejszego rozkazu Komitety Folwarczne winny zawiadomić Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski przez miejscowe Komitety Rewolucyjne; te ostatnie zaś mają czuwać na ścisłym i natychmiastowym wykonaniem niniejszego rozkazu.

    Panie Komendancie!
    Zamawiałem właśnie oficera z automobilem dla przesłania wiadomości ostatnich, gdy mi list pana Komendanta dnia dzisiejszego doręczono.
    Mam wrażenie ogólne, że cała akcja rozwija się bardzo korzystnie, i że własnie co do czasu mamy korzystne warunki tak, jak je p. Komendant przewidział.
    Dotychczas obawiałem się, że nas bolszewicy nie zaatakują dość serio, aby móc liczyć na wydatne uderzenie z flanki. Tymczasem wypadki pod Radzyminem widocznie ich zachęciły, a umyślne ociąganie się Sikorskiego również ośmieliło. Mieliśmy zatem od wczoraj nie tylko zmienne walki z 3-ma do 4-rech dyw. sowieckich pod Radzyminem, lecz i zacięte ataki nocne na Dembe oraz na przyczółki nad Wkrą, Borkowo i Zatokę. Również na cały front wschodni przyczółka Warszawy przypuścili bolszewicy tej nocy silniejsze ataki, które z dużymi dla nich stratami odparto. Gen. Roja melduje właśnie, że większe kolumny nieprzyjaciela poruszają się z północy na Żelechów i Garwolin, a więc i tutaj zdają się bolszewicy przecież wydatniej podsuwać a angażować przed nami.
    Uderzenie głównej siły Pana Komendanta trafi więc doskonale, a lepiej, że dopiero jutro rano ten atak wyruszy, byle był party silne naprzód wypoczętymi siłami. [...]
    Skoordynowanie akcji 4 - tej i 3 - ciej armii uważam za bardzo szczęśliwie pomyślane i mam nadzieję, że gen. Śmigły wnet się wysforuje i w dalszym ciągu przez Międzyrzecz i Drohiczyn będzie działał energicznie na tyły, odcinając bolszewików na wschód od Ostrowa, a kawalerią są dążył aż do Narwi w kierunku na Łomżę.
    Uzgodnienie akcji 4 - tej armii z 1 - szą doskonale p. Komendant przygotował i proszę liczyć na to, że pozostając w ścisłym kontakcie wszystko przyśpieszę tak abyśmy do 17 - tego rano byli gotowi do współdziałania [...]
    Korzystając ze wszystkich środków łączności będę się starał w czasie całej akcji wyczuć właśnie tę chwilę, by nie za wcześnie 1 - szą armię ruszyć, lecz dopiero gdy nacisk z południa będzie dosyć wyraźnym [...]
    Radzymin mamy znów w ręku i ataki odparliśmy łatwo, bo wreszcie artyleria masowo tam działać rozpoczęła [...].

    Związek Sowiecki żądał, by Polska zredukowała swe siły zbrojne do 50 000, w tym co najmniej 10 000 oficerów i personelu urzędniczego, przeprowadziła odpowiednią demobilizację natychmiast po podpisaniu umowy o zwieszeniu broni; cały swój sprzęt wojenny, poza koniecznym dla owych 50 000, oddała Związkowi Sowieckiemu, zaniechała produkowania broni i amunicji, przy czym jednak Rosja Sowiecka trzymać będzie na swej granicy z Polską armię 200 000 żołnierzy. Ponadto Rzeczpospolita Polska miała oddać Związkowi Sowieckiemu w pełne jego władanie kolej Wołkowysk-Białystok-Grajewo i udzielić mu prawa swobodnego tranzytu ludzi (tj. wojska) i towarów (tj. sprzętu wojennego) przez swe terytorium. Granicą zaś miała być linia Curzona.

  Gdyby Polska stała się radziecka, [...] pokój wersalski zostałby rozbity i cały system międzynarodowy, ustanowiony dzięki zwycięstwu nad Niemcami, runąłby. Francja nie miałaby wówczas buforu odgradzającego Niemcy od Rosji Radzieckiej [...]. Oto dlaczego dotarcie wojsk czerwonych pod Warszawę znamionowało kryzys międzynarodowy. [...] Sprawa wzięła tai obrót, że jeszcze kilka dni zwycięskiej ofensywy Armii Czerwonej, a nie tylko Warszawa zostałaby zdobyta (to nie było takie istotne), lecz rozbity by zostałby pokój wersalski. Oto, na czym polega międzynarodowe znaczenie tej wojny polskiej.